Żałoba

Nikt z nas nie jest w pełni przygotowany na stratę kogoś bliskiego. Można raczej postawić tezę, że śmierć zawsze wywołuje nagły i głęboki wstrząs, nawet wtedy, gdy jest spodziewana i oczekiwana. Człowiek będący w żałobie zmuszony jest stawić czoła olbrzymiemu napięciu, ważnym decyzjom, wstrząsowi, który poraża i paraliżuje oraz wielu innym niezwykle silnym emocjom. Śmierć bliskiej osoby jest sytuacją kryzysową. Wywołuje nie tylko silne reakcje emocjonalne, ale też narusza poczucie własnej tożsamości, relacje z innymi i przekonanie o stabilności świata. Kryzys jest tym wyraźniejszy, im bardziej utrata jest niespodziewana i tym dotkliwszy, im mocniejszym uczuciem darzyliśmy osobę zmarłą. Psychiczny ból, jakiemu muszą podołać ci, którzy przetrwali, zawiera takie uczucia, jak samotność, rozpacz, lęk. Są to normalne reakcje w obliczu straty. Przed pogrążonymi w żałobie osobami stają ważne zadania, między innymi nauczenie się emocjonalnego uwalniania od zmarłych, ponowne przystosowanie się do życia pozbawionego umarłej osoby, formowanie związków z innymi ludźmi.

Jednak nie wszyscy ludzie potrafią w konstruktywny sposób przeżyć żałobę. Próby tłumienia uczucia żalu i bólu niosą pewne niebezpieczeństwo i mogą doprowadzić do choroby i rozstroju emocjonalnego. Rozpamiętywanie gniewu, zagłębianie się w depresji czy poczuciu winy, stają się czymś takim, jak pozostawienie otwartej, głębokiej rany, która nigdy się nie zagoi.

Leczenie.

Dzięki wsparciu wykwalifikowanego terapeuty możliwe jest poprzez doświadczenie, wyrażenie i uporządkowanie swoich emocji wyrwanie się z przeszłości, życie teraźniejszością i dostrzeżenie przyszłości.